Η ευκαιρία που χάθηκε
Του Αλεξη Παπαχελα
Πριν από πολλά χρόνια έπινα το ποτό μου στη Σαντορίνη, σε ένα από τα ωραιότερα μπαλκόνια του κόσμου. Στο διπλανό τραπέζι καθόταν ένας άλλος ένοικος του ξενοδοχείου που έμοιαζε με το αρχέτυπο του νεοελληνικού νεοπλουτισμού και ο οποίος επέμενε να μιλάει δυνατά, να σχολιάζει τους γύρω του και γενικώς να καθιστά όσο πιο δύσκολη γινόταν την απόλαυση του ηλιοβασιλέματος. Αντελήφθη τον εκνευρισμό των υπολοίπων και με, αυτοκριτικό όσο και πικρό χιούμορ, γύρισε και είπε: «Είδατε πόσο δίκαιος είναι ο Θεός; Μας έχει χαρίσει τον πιο μαγικό τόπο στον κόσμο. Σκεφθείτε να μας είχε κάνει και εμάς τέλειους;»
Η ατάκα αυτή μου ήλθε στο μυαλό, καθώς έβλεπα χθες το απόγευμα το πάλαι ποτέ κοσμοπολίτικο Φαληρικό Δέλτα. Θυμώνω όταν σκέπτομαι ότι έχουν περάσει πέντε χρόνια από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και η Αθήνα όχι απλά δεν μοιάζει με τη Βαρκελώνη, αλλά έχει πάει και λίγο πιο πίσω από εκεί που ήταν το 2004. Ο αυτοκινητόδρομος και οι περίπλοκες διακλαδώσεις του κατέστρεψαν την όποια πρόσοψη είχε ιστορικά αυτή η πόλη στη θάλασσα. Η περιοχή γύρω από το ΣΕΦ είναι αναξιοποίητη και αφρόντιστη. Τα παρτέρια των δρόμων είναι γεμάτα σκουπίδια. Ο περίφημος περίπατος που θα μπορούσε κανείς να κάνει από το ΣΕΦ μέχρι τη Γλυφάδα και πιο κάτω υπάρχει μόνο στα χαρτιά. Το Ελληνικό παραμένει ένα φάντασμα για το οποίο κανείς δεν τολμά να πάρει μια απόφαση. Είναι βέβαια και δύσκολο να ξέρεις με ποιον πρέπει να θυμώσεις σε αυτή τη χώρα. Υπουργεία, Ολυμπιακά Ακίνητα, Τοπική Αυτοδιοίκηση μπλέκονται σε ένα κουβάρι που βολεύει όλους και δεν αφήνει ποτέ να γίνει τίποτα θετικό. Μαρίνες, που σε άλλες χώρες θα ήταν φροντισμένες «βιτρίνες», διοικούνται από κομματικούς παρατρεχάμενους που μπερδεύουν το σέρβις με το ρουσφέτι. Οι δήμοι διεκδικούν με τον πιο ακραίο τρόπο την εκμετάλλευση μιας περιοχής, αλλά σπανίως ξέρουν να τη διαχειρισθούν αποτελεσματικά.
Υπάρχουν ασφαλώς οι εξαιρέσεις και φαίνονται εκεί που ο ιδιωτικός τομέας μπόρεσε να κάνει αυτό που κάνει και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Και η εικόνα θα είναι σαφώς καλύτερη όταν το πείσμα του Ιδρύματος Νιάρχου φέρει ορατό αποτέλεσμα στο Φάληρο.
Είναι όμως τόσο κρίμα. Δεν υπάρχει άλλη πόλη που προσφέρει τόσες ομορφιές τόσο κοντά στο κέντρο της. Το παράδειγμα της Βαρκελώνης έμεινε ένα απομακρυσμένο και άπιαστο όνειρο.
Και αυτό γιατί εδώ δεν έγινε ποτέ ένας μεγάλος, συγκροτημένος διάλογος για το πώς θα έπρεπε να μοιάζει αυτή η πόλη. Ενώ εκεί τα καλύτερα μυαλά άνοιξαν μια κουβέντα και κατέληξαν σε ένα συγκεκριμένο όραμα, αλλά και σχέδιο. Το 2004 έδωσε μια μοναδική ευκαιρία που χάθηκε στον βωμό της ταχύτητας και των μεγάλων έργων χωρίς καμία αισθητική (πλην Καλατράβα). Από τότε μέχρι σήμερα χάθηκαν και άλλες ευκαιρίες για να αλλάξει πραγματικά η όψη της Αθήνας. Και απομένει το ερώτημα γιατί να είμαστε τόσο ανάξιοι να προστατεύσουμε και να διαχειρισθούμε όλη αυτή την ομορφιά γύρω μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου